“არამედ დღესა მისა მეშდისა ანგელოსისათა,

რომელსა ეგულების დაცემად საყრისა, და

აღესრულა საიდუმლო ღმრთისა, ვითარცა ახარა

მონათა თსთა, წინასწარ-მეტყლთა.

და მა იგი, რომელ მესმა პირველ ზეცით,

კალად მეტყოდა მე, ვითარმედ წარვედ

და აღიღე წიგნი იგი განღებული ელთა შინა

ანგელოსისა მის, მდგომარისა ზღასა ზედა და მელსა.

და წარვედ ანგელოსისა მისდა, ვარქ მას, მოცემად

ჩემდა წიგნი იგი. და მრქა მე, ვითარმედ აღიღე

და შეჭამე ესე; და დაამწაროს მუცელი შენი,

არამედ პირსა შენსა ტკბილ-გეყოს,

ვითარცა თაფლი.

და აღვიღე წიგნი იგი ელთაგან ანგელოსისათა,

და შევჭამე იგი; და იყო პირსა შინა ჩემსა ტკბილ,

ვითარცა თაფლი; და რაჟამს შევჭამე,

დაამწარა მუცელი ჩემი.

და მრქა მე: ჯერ-არს შენდა კალად

 წინასწარ-მეტყლება ერთა ზედა და

წარმართთა და ენათა და მეფეთა

თანა ქყანისათა.

/გამოცხ.; 7- 11/ 

ლომით ეპოქაშია გზებით დიდი თეთრონით ორით ლოცვითითი და ედემითი ზმნითება ებრაელებრივითითი. ეზო-კარით ებრაელითია, ვაზით ვინაც მამით ცილით ერთით შვილითია. ნებაა აგონივებდეთ, სხვა ებრაელით ეზო-კარით და სხვა ისრაელებითი. ისრებითით კი არა, დიდი დვრიტით კვეთილითით მოკვეცა ცით კი არა, მიწით ძე ვითომდა მამას. ვიმეგობარებდე მე მათზედაც აი,  ვინაც სიტყვით ერთით მოვარდნილითებდეს: “ძითააო მამა მამა’’. თუ ეს გესმით, მამა ვითითაა მამა, მამად დაგემონებით მეც. ებრაელითია ის, ვითითაც დადიოდა გზებით ელით მამა.  მათ ერთით ებარათ ელი-მამა და სიტყვა. ელიაა მისი თქვენითება, გვარით და ჯიშით მისითნო. მონივთებით ეხლაც კი ერთ ერში, მამას სახელითებენ ელიათი. იმედებითდით.  მამათია დევნილით ისიც კი, ვინაც ებევრება ისრაელით ომითითიც კი. ისრეალებით დევნილითთაც კი მამათი კვლით ძითსაც ვიცავდე მე მერილით, როცა ისინი ააგებებენ თვალით მონას სიტყვით მამას, რომელითადმოც მოითავება ელით ერთით ეკლესიით მისი ძითი. თორელებო! მომავალითდეს ესეც, იყო დრო, როცა თქვენაც იდედებითებდით თორითითით კვალით, ვიდრე ეგვიპტით ერთით დაავედრებდით ერთ შტოს, ცით და მიწით ზვარაკითს, ვიწროთი კვებითს დიდით იოსებებდეს ვინაც, მზით ერთით ეგვიპტელითი. იაროს სიტყვით ლამაზით ენითმა, ღრმა ქვით ეხლაც შტომაც ძირით ფინიკიურითმა. ქვითია ერთით ზვევება მათზე, დროა მოვუხმო ეგვიპტით შვილითს. ვადიდებდე მე მათადმო გზას, გამოვა და გადაევლება გვარით მიზანითი.

ეკლესიითით მამებო, ებრაელნო, სხვდასხვა მხრით სიტყვით გამართლითებითით ზვარაკნო, მოდის დრო მამასი, ებრაელითებდეს გზებით ეკლესიითება, მოისრულითი კი ერი ერთვოდეს დიდით მამასას. ისააკით მოვა თქვენი კურთხევა ისევე დიდითი.

მონა ვარ დიდით ედემისა. ესაა გზა და ბაბალო თქვენითი. ვისითაც ბაბალო ნიშნავდეს ვაზს, სიტყვით ჩინებით, მისითებდეს ეს წინ გნითი, რადგანაც ბაბალოა ვაზით შტო, რომლითაც ეხვევა იგი სარზე. ვაზით ვენახები მე, ვარ ღვინითი, რომლითადმოც ვარდით მოვიზეიმები ახლაც.

დიდი ვარ მე, ვენახები კვალითაც. ქარით ველითით დითია იგი. მზე წინ გნითი. ვინებებდე მე ზეიმებას სიტყვით მიზეზებზედაც.

ნებაა აგორდეს გვარით ბაბალოვანზე, მოკავდეს გზებად გონით. შობითა ვარ ერთი ზვარაკითი მზითი კვალითებისა. ეს დრომ მოიტანა და არა გზებმა. დრო მამაა, უღამო დღე. ღვინოა გზებითი, ვიზეიმებდე გზებზე. ცით ლომით ეპოქა დავიშვილითე მამამ მაშინ, როცა აგზევებითით კვალით მოვიდა დრო, მამას სიტყვით ენითითით ბმითისა.

მოვარიდე მე ზომა და წონა ერთით გამო. არ შედგა ის სიტყვა მამათი, ორი ათასი წლით წინითაც კი. არ გაიხსენა მოდგმამ თვისი ენა ლაზებითი. მონა იყო მამა მაჩინებელითისა ერთით კოლხებივითითით ზმნება. კოლხია ჩინება ეხლაც კი ნათესავითით კისკასითი, ღმერთით ძირ მწარე, წერილითით ზმნებადი ერთ დროსაც. კოლხებდეს გზებზე მედეა, დედა ბრიალითი, ვინაც მოკავა და გზევა ობივითითი ლურსმანებრივითითით მოცელვითითი და კიდევ ერთი, ობივითი ისიც - იეროგოვებივითით ეგვიპტებრივითი. მოკლა, რათა გაეცხადებინა მამა. ბაბალოვნდა მედეათი, აიეტებდა გვარით, ვინაც ერთით მეორედითითი. კაბალასაც წერდა იგი, კაბასაც ძერწავდა, მონებო, მამით ლომებო და გონით ებრაელებივითნო. ოხვრითდებს გზებზე მედეა, რათა ზავით მოვიდეს სიტყვა მათზე. ერთადერთი კვალი იმისი, რასაც მედეა ბევრებდეს, რითადმოც ნებებდეს, არის სიტყვა ეზოთებრივი, მოხვედრდებითი, აღებითი და ზმნითი მერე.

მოვარდა მამა მასზე, რათა აჩინოს მზე. ცით და მიწით მედეათი მოდის სითბო, მოკლე კაბითებდა იგი შვილითი იაზონოთი.

სამი ძე ჯვარითებდა მამათი ლომით ეპოქამდე. ერთით ზოროებდა გვარით მემღვიმე, დიდით მითი ზორო-ასტრალითი, მედეას შვილი სულითი, მორევდა ერთით იერითი მისით მითრიდა ვინაც გზები და იესო. რითადმოც ვდე ცით ეს ვიცი. ნოეს ძეებია სამივე. ტაშით კრავდეთ მომავალით იერითზე, მედეგებდეს მიდიათი ზორო ასტრალითი, რომლითადმოც ეგზევება ეხლაც მზე, დამითითი რომით მივალითი, ციკლით მაშინდელი ისიც - მითრა. სამი ძე ვადედე. ბევრითია სამივეთი მედეას გზევება. ობით ზმნებდა გველით მითრა, რომელითაც დაენება თვალით ორიდან ერთითი, რადგანაც გონით ებმოდა გზებზე და ერთევინა ერთ დროს სიტყვითაც კი, თუმცავდა მითებრივითით ზმნება-გებითი.

მოკლა ქარმა დრო, მოდის იერითი. კავით დიდითი მზიანიც და მითებრივითიც. მოგალვითით ზმნიდან ისიც მამათი, ერთითებდა და გზევებდა ღვინით. მლაშე იყო მამაც კი თმით მისითი. რიდა ბევრით მამა მანაც.

ჭას სიტყვა მქვია. ვიცი თმენითაა გზებით იერითებაც კი. მონა იყო მამათი იგი, მოდის დღე სიტყვით ლაზარეთი. მოჭედეთ გზებზე, ვრცითებდე გზებას, მომავალით სახელით და რაც კი.

ყო მამამ მზე, სამიდან ერთით ზოროზე ვამბობ, მნახა და გადაემიზეზა გველით მაინც, ქვით დამაფარა სიტყვაზე. მოვიდეს სიტყვით იგი დიდითი, მოცელვითი ზმნითი ეხლა. მან პირველმა მნახა, რომ მე ვარ სისრულე არა კეთილით ბმა, არამედ ენითაც და გზებითაც ზვარაკებრივითით გველი. მოსულა დრო, მამამ დათქმითოს სიტყვითი: ერთადერთი იერითია იესო, რომელზეც დადგება ქვა. მისითებამ მახელვინოს სიკეთითი, იპოოს ნახვითით მან, ქორწილითმა; დევებო და ქაჯებო, ამირანით დრო მოვიდა, დაეჭებება იგი კავკასიით და ვიზედაც გზებით ვივლი, მან გადანებოს, სადა და როდის რიდოს. რიდე კი ბევრითი მაქვს, მოსახვევითებდეს იგივეთი მამა, იერით იესომდელითითი. მოდის დრო, ნოე მართლითდეს მედეათი, რომელმაც მოკლა ორი ძე, რათა მამა ვარდით დაემკვიდროს. მედეას სიტყვამ მამა მართლითოს, მობმით კი ერთი კავით მოვიდეს მზეცა და მითიც მისითი. ესაა ხედვა ეზოთი, მნახებდეს სიტყვას საქმეც. მოვიდეს სითბოთი ის სამაროვანითი, მედეას წინ გნითი რომაა. ეს იჩინოს სიკეთით ორმოცდაექვსი წლით მერე, მზითაც და გზებითაც, ნახვით მოვა მამა ვითადმოც. რიდებით და გზად. ძველითი კი, მანახებელითი მოკლეა, ბაბალოვანით მეფეთათიც კი მოდის სიტყვითებით ზმნითი.

მ ა თ დ ა მ ო,  ვ ი ნ ა ც  მ ა მ ა მ  მ ა რ ა დ ი უ ლ ი თ  

ს ა ხ ე ბ ი თ ა

ცით და მიწით მოდით ყველა. ორმოცდაერთი დღე დატორავდეს კიდევ ლომით მამა ცითი და მოვიდეს სიტყვით მიწითზე. ეს მობმით მოხდება ნოეთი. ნოე მართლითდა დიდით წარღვნიდან მოიზიდა წინკარით ყველა, ვინაც თავისი ცით ძე იყო. მოზეიმებდეს გზებით იგი დიდით ველით, ისიკვდილონ მასზე არაა ნება, ერთადერთი ერი, რომელმაც გადაარჩინა მამა და რომელმაც ღმერთი სახა, ეს ერია. მზითი და გზებითი. მოსულა ხვავით მამა ლომი ორი ათასი წლითი მასზე:

იღორძინებდეს იგი, მთებითი და გზებით კეთილითი, მოკლებდეს მახვილითს, მოვიდეს სიტკბოთი ზიზილებითითაც, მოედოს სისხლითებით ზმნითი, ლომით ეომებოდეს, ტორითდეს, მონა რიცხვით მამათი ეგზევებოდეს, თვალოს და ვერ დათვალოს მზით მადლითება, მოვიდეს რევითით მიზეზებითითიც კი, მაგრამ დონითი, ღირსით ედემითი ეზოთი კარავით მამათი, მოსახვევით დიდით რიცხვით ორმოცამდე მილიონით, თავის სიკეთით ადგილითზე, იმაზე, რომელითადმოც მისითებდეს. ეზომოს სიტყვა მამასი მითითი, მოკლდეს დრო მამათი რიდითი, მონამითდეს გზებად დიდით ზმნითი, ეზო-კარით ლომითი, მეუფებითით მისითი, ჭედოს სიბრძნე, ძიროს სილამაზე, ზარდოს მამა, ეგონოს სითბოთი, კავდეს გზებით ზმნითი, ტევებდეს გზებზე ოქროს ვერძით, მოიხედოს სიკეთით მამამ მასზე ოთხი ათასით ჭედვითი წლით. მოხდა ეს ცით, მიწითდეს ორმოციოდე დღით მერე. მამით დრო დავიწყე მე მასზე დასაბამითი.

მონაა იგი მამასი და ერთს სიტყვითაც ვდევნი, ლაზარეა იგი, რადგანაც, გონითდეს ესეც, ზომა ცითაც და მიწითაც მისი ვიცი მამამ. მონაა ზე ღმერთისა იგი ერთისა, სიცოცხლითისა, გზებით მინდვრითი სხვითადმო, მამაზე კი ბჯენით მთითი.

მოიკარგებით მისადმო, მამა დიდ ზემოდან გზევებდეს თქვენითზედაც, არადა, გონით მიხვდებით, რომელმა აჯობოს მერე, მზითებრივითით ერთითმა თუ ტევებით გველმა. ქარით ვხვევ საფარველით მასზე, მოკლდება დრო მითებრივითითი, მზითებდეს იგი დიდი ველით ქარითი.

ლაზარეა სახვევით ესევე მითითი, ვინაც დაადევნით მონით ლომით ეპოქაში მისი იღოს მამამ გზები. ასითდა, ადგა ლომი, რათა მეფებდეს.

ს ა ჭ ე დ ვ ე ლ ი თ  ა მ ი რ ა ნ ი თ ზ ე

აღებდა კარს სიტყვით მამა. ამირანია სახელი თბილით მამასი, იერითისა, იესოსი. ცით დააკლო მამამ, ერთით კოჭლითებდეს იგი მარადიულით ენითი. მოკლეა ამინით იესოთება. იგი მამას სიტყვას აძევებდეს, მოკლვით კი არა, ერთი კარგ ვითით. მონა იყოს სიტყვისა იგი, მზე და გზა.

აზიდოს სიტყვამ მამათითმა ლომით ეპოქა, მოიზეიმება ახალითი, მორევინ ზმნით მეორედითი, მზითი და გონითი ოქროს ხანა. მოვა იგი, ლომითია და მისადმო მერე,  ისევ დიდით ერთითი იმავეთი დონით. ვიზეიმებდეთ გზებით მიზეზებით შინითით მამა და ცით ძე, მიწითზე კი ვთქვი უკვე. მონაა იგი დიდით ლომით ეპოქითი, მოვიდა, რათა აცოცხლოს მამა.

ედემითია და გზებითია ეს სიტყვა, მონაა მამა მისი, ვინაც მოაკლოს მოკლვითით მოკლებდეს თვითონ, ვინაც მამა მზე ცვეთოს, ვცვეთდე იმას, ვინაც მამა ცვალოს, სიტყვით და საქმით მოვიდე მამა ლომი ბრიალითი მასზე.

მონითებდეთ ედემს სიკეთით. ახალ უხითდა. ამინთია გზად.

ს ა მ ე ბ ა

ქვითი არაა ეს. სიტყვაა სამება. ამებებით კედელითნო მამას, რათა ვაცოცხლო დრო.

დრო მოვადიდე მე დიდითი, ორიათასით წლითდეს ესეც.

მ ა მ ა

ძემ მნახა ერთმა, როგორიცა ვარ ისეთი. მამა ცითი - ლომი.

იძიროს სიბრძნითმა მამამ, მზით სახელითდეს ეს დრო - ღმერთი.

ს ი ტ ყ ვ ა  მ ა მ ა  ღ მ ე რ თ ი თ ი   ლ ო მ ი თ ზ ე

ლომი მოვიდა. ეს სიტყვით მოხდა. ეხლა კი მოვა მიწით. ლომია გათვლა ერთი ერითი. ლომით ერა დაიწყო ამა მამათი წელით და მიდის სითბოთი იგი დიდით რიდით. ლოცვა და კურთხევა მამათია მასზე.

ოთხი სიმართლე არ ასებობს. ორიც არა. სიკეთით მართებდეს სიტყვა ერთი. ლოცვითი იყოს სიტყვა და ააგონოს სუფთა ეზო-კარითი.

ლომით თეთრი გზა ვარიდოთ. ლომით მოვიდეს გვარითებით ერთით ლილისადმო ლაჟვარდითითი დიდი ეზოთი კავით მამა, ზე ღმერთი ერთი. მამა სული, მამა მნათი, მამა რომელიცაა ბაგე.

ერთებდეს გული თბილით ერთისა ბაგეს, მოსახდენითზე ვდენი მე.

ორი საუკუნეა ბაგება-გება არ მომითარგია მამა ზე მეს, რადგანაც ორი საუკუნითი კავითია და არა დრონითით იგი, ინებებდეთ, რომ ლოცვით კავოთ მერე ძირით მამათი ზმნება, აღებდეს სიტყვას სიტყვით მამა, აშინებდეს გომით სითბოთი და ვინაც გო, მანვე დააბაგოს სული მნათით ის, რასაც მამათი ეზომება გაბმა.

ნება არაა ცვალოთ სიტყვა ვინმეთი ბმითი, მოსახვევი ზმნითი იყოს ის, ვინაც აბარებდეს სიტყვას სჯითითსაც კი.

ნება ასეთია: ოთხივე კუთხით მოვიდეს გზებზე ერა ახალითი.

შობა და გარე ვითება აყანებდეს სიტყვას. სიტყვა კი ასე მოიზომოს სიტყვით: ოთხი ათასი წელი - ესაა დრონით ამ ეპოქით წილითი. ოთხი ათასი წლითი ესაა გაბმით ზმნითებითი მამათი დრო.

მოვალ მამა ერთი ყველათადმო, რადგანაც ბადა და გაბაგა ერთმა, ერთმა რომელიცაა ლოგოსი.

ოთხი თასით ჭედდეს გზებით ზმნითს იგი. ერთით დროს, სილითითადმოს სიტყვით  მამათი თუ არ გაბაგებთ მოვა დიდი ველითი, კეთილითი, ლოცვითი და აარიდებს გორვებითით ზმნით.

ეს სიტყვაა,  რომელითადმოც არითებს სითბოთი მამა. ერთ დროს სული წმინდათი ევლება გოდორითით იგი ენით და გზებით ნება და გონი და ამოინათება ადგილებით ეხლა ისინი, ვინაც მამათი გზევებდა ერთით.

უთვალავით ერი ერთი, ეზო-კარით დიდი, დიდი ველითი, მამათი მლოცველითი, მონა და გზა. ამინთია გაბმით ზმნით იგი. ესაა შახითითი ეხლა ეგვიპტე, რომელმაც მნახა მამად, მით რომ კარი თავითითი, ზვევებითითი დაკეტა და ბაგა, რომ მამა არის სიცოცხლე და არა სიკვდილი.

ლომით მოვალ მეორე ერზე.

ესაა სირია. ამინთია გზება-გება მითი. მოსამართითდეს გზებად გერმანიითება. ანით და ჰოეთი იდონოს ლომით სიტყვითებამ მასზე.

დიდით ევროპით ერთია კიდევ ერი, რომელმაც მნახა მამა. ესაა ბაგითი, გერმანიითით ზმნითი, ბუმბერაზით ერი, დიდი ინგლისი, რომელიც გათბა იმითადმო მერე, რაც ააგება თვალი კავზე.

გერმანიითით ზმნიდეთ მიზნით თქვენ.

გვარით ინგლისურითნო, ამერიკითნო, მოდით ზმნით ერთით მამათი.მზე არ გაარიდოთ თქვენ მამათით გარდა, ბაგე და სიკარვეა მამათი თქვენზე კეთილითი.

ლამაზით ერთ ერზე ვდევნი ეხლა.

ამიერებდეს გზებით ინდოეთივითით სახელით ინდიელითნი. მამათი ერთით კავებდეს იგიც.

მიზნით ერიდება გზებზე დიდი ვნებაგებით ერთი ერი. ომითი ეხლაც კი.

მითითებდეს გზება-გებით კოდითი.

არ იცით ექვსითნო, რომ მამა ერთითია და არის სიტყვით ზმნითი. მე ნება არა სიტყვით, არა გზებით, არა მაქვს, არ გაგაფრთხილოთ, მოდით ლოცვით სხვებზედაც, თორემ მზით ერა არ იქნება თქვენითზე დიდი ზომითი.

ქვით ერიდება ერთი ერი ეხლაც. ერიდება ბაგით სხვით, საღამოთი კი სხვავებს, ეს ერი მზეს ვერ დაინახავს, სუფთათი დაფით ვერ დაემოწმება, გო რადგანაც გორვითება მან. მოწმე ბევრითით ზმნებებდეს ეს სიტყვება -გება, ანივთებდეს სული თმით, ძიძგნიდეს სუფთათი, დაღებითით ზმნოობითითს სიკვდილით მოსახდენითი მასზე: უწირვოდ არა იყო იგი, ბაბალოვანითაა ბაგვითითით ნება აორებსო მამათით კავებითით ნახვით მასო.

ნახვითით ერთ ერზე ვდე მე გზება-გება. ესაა ხორცით ძმით მწიწკნელითი. ერთით მონითი დიდი ეზო კავით ლოცვითი მამათი, მაგრამ ბაგით ზვევებითი, ძმით მკვლელი ერი. მოსპო ვინაც მამათებითით ზმნა და ბაგება - სიტყვითებს ერთს და გზევებს მეორეს. სო ვინაც ხერხვითითით მეხი ციციქნა მაზობელით თვითებითითს, სხვისი ოთახი ურჩევნია თავით თოხითით ზმნოობითითს, ქვითსა და გარით მაჯიჯგნებელითებს, მარადიულით უნდა სხვისი.

იმ სიტყვით მოხედვითებდეს, სცივა მეზობელით მისას.

სუფთა დაფითდეს გზებად ოთხი ათასი წლით ივლიდეს ერთი ერი, ლომით მზიანითებდეს იგი, მალევე დიდი ეზოთი კავითი, ნორჩებითით თვალით თბილითი, მამით ერი, ლურჯი თვალით მზირალითი, ენით პირველითი და გორვებითადმოც პირველი, ის, ვინაც ველით ქარითია.

დაარიდებდეს გაბმით ლომი მითითს, სული მნათი კი აბმოდეს გზებზე.

ამინთია ერთი ერი კიდევ. ესაა აქარებითით მეზობელითი, ეზოთი სხვითი, მაგრამ ბაგით ზომიერებითი, ქვითათი მეზობელითიც, ვინაც არ გააშავა თვალითება და არ ბაგა სხვითით ზმნოობა.

ასი მეზობელით შორითია ის სახელითი, თოვლივითითი, ღუღუნა ერი, ოთხი ათასი კილომეტრითი სიტყვითით ქართველთითიდან - ჩინეთი, რომელიცაა ერთით ბუდვითი და ერთით ლოცვითი - ღრმა იყოს სიტყვა მამასი მათზე.

მეზობელითით მისითი ინდოეთითი, ლოცვით დიდითი, მაგრამ ბევრითი, მოვიდეს ერთით იგიც.

უფარავითია ბევრით მამა კიდევ.

აფრიკითადმო ბევრითი. ეს ლომით ხანა ერთით იყოს მამათითი მათზე.

იარებიან ერებით და ენებით ბევრითნი. ამონიც და გველითნიც. ვინაც მამათი ერთით იდონოს, იმისი იყოს ლომი.

კორტნითითია ერთი ერი ეხლა, სხვითადმო ნებითი, ეზეკიელით მდიდითი, უკრაინითებდეს ბევრით კიდით იგი. მოწერილით მონითია იგი, მოვალ მე მასზე.

მარად ახალით წელითდეს სიტყვით ეს. უკრაინით მოვალ მე.

ოსი, ხედვითით ერთი ერი იფიქრებდეს სითბოთი, თორემ მოვალ დიდით ლომით დიდი ტორითი. ვინაც არ იცის თავითი, იუფლოს სხვამ მასზე.

მოსახდენითი მოხდა. სიტყვა ნახვითდეს. ეზო-კარით ვგავე. ისევე ვარიდე მამამ.

ორ ნახევარსიტყვითი არა ვარ მე, მონა და გზა ვარ ერთი, მოტევებდეთ, ვინაც ერთით გაიგონოს, ის გადარჩეს მამათი.

მზე და კვალი თბილი ჰქონდეს ლომს, სული მნათით ერთი იყოს სიტყვითი.

მოწმე და მჭედავია მამა, ოთხი ათასით ივლით მერე სხვით.

ო, ძრწოდეს ის, ვინაც მამათი ვერა და არ გაიგონოს.

ვინაც ისმინოს სიტყვა და ასახოს, ის იყოს სუფთა დაფით რიცხვითი სიცოცხლითით ხით.

მ ა მ ი ს ა გ ა ნ

1995 წლის 30-31 ივლისი