ენა, მამული, სარწმუნოება

და თქუა იაკობ: დღე დგას_ღა ფრიად და არ_ღა არს შეკრებაჲ 

სამწყსოთაჲ; ასუთ ცხოვართა, წარვედით დააძოებდით.

ყოველივე სიტყვით შეიქმნა, სიტყვით შემოისაზღვრა საზღვარი, ზღვარში არსებულს, სიტყვით ეწოდა მამული და უწოდა უფალმა, ძემ მამის სამკვიდრებელს. ეს ორი შეიგნე ადამიანო.

პირველითგან იყო სიტყვა და სიტყვა იყო ღმრთისა თანა: ეს ტაბუა.

ბევრნაირად იკითხება იმ ენაზე რომლითაც ღმერთი მეტყველებს.

ღმერთის ენა ქართულია, ქა-რთული-ა, ქართ-უ-ლია, ქართ-ულ-ია,

ქ-ართ-უ-ლია: 
"ხოლო ლაბანს ესხნეს ორ ასულ. სახელი უხუცესისა ლია და სახელი 

უმრწემესისა მის რაქელ." რა-ნათელი აზროვნებაა, ქ-სამკვიდრებელი,

ელ-ღმერთის.

ლია წმინდა წერილით უფროსი დაა და წარსულში,

დასაბამისეულ ჩვენს კულტურას და ისტორიას ნიშნავს,

ყავს და რომელიც აწმყოს ნიშნავს, თან მომავლის მბადია.

სიბრძნე და გამჭრიახე ხვთაებრივი ფიქრით მოაზროვნე გონება

უნდა საიდუმლოს ამოკრეფას ე-ფუთი-დან.
ია-ღვთაებრივი გზაა, კობ-დაუმწიფებელი, წარსულის

მიძინებით და არ ხსომით, მომავლის ვერმჭვრეტი,

ინერციით დაუფიქრებლად მოქმედი.

"და უყვარდა(?) იაკობს რაქელ და თქუა:

 გმონებდე შენ შჳდ წელ რაქელისთჳს, ასულისა შენისა უმრწემესისა.

მიუგო და ჰრქუა ლაბან(სპეტაკი, ბრწყინვალე): უმჯობეს არს ჩუენდა მიცემად იგი შენ, ვიდრე მიცემად იგი
სხუასა ქმარსა, იყოფოდე ჩემ თანა.

და ჰმონებდა იაკობ შჳდ წელ
რაქელისთჳს და იყუნეს წინაშე მისსა ვითარცა დღენი მცირენი
სიყვარულისა მისისათჳს. და
ვითარცა წარჰჴდეს შჳდნი წელნი,

ჰრქუა იაკობ ლაბანს: მომეც მე ცოლი ჩემი, რამეთუ აღესრულნეს დღენი
იგი დროსანი.

და შეკრიბნა ლაბან ყოველნი კაცნი
მის ადგილისანი და ყო ქორწილი.

და იყო მწუხრი. და მოიყვანა
ლაბან ლია, ასული თჳსი, და შეიყვანა იაკობისა და შევიდა მისსა იაკობ.

და მისცა ლაბან ლიას, ასულსა თჳსსა, ზელფა მჴევალი თჳსი, მისა მჴევლად. 

და ვითარცა იყო განთიადი და, აჰა
ესერა, იყო იგი ლია.

და ჰრქუა იაკობ ლაბანს: რაჲ ესე
ჰყავ, ანუ აჰა რაქელისთჳს გმონებდ? რაჲსათჳს შეურაცხ-მყავ მე.

და თქუა ლაბან: არა არს ჩუენსა ადგილსა ეგრეთ-მიცემად უმრწემესი
უწინარეს უხუცესისა.

აღასრულენ სხუანი_ღა წელნი და მიგცე იგი შენ საქმისა მისთჳს.

 რომელსა იქმოდი ჩემ თანა მერმეცა შჳდ წელ.

და ყო იაკობ ეგრეთ და აღასრულნა
სხუანი წელნი.

და მისცა მას ლაბან ასული თჳსი
რაქელ ცოლად მისა და რაქელს
მისცა ბალა, მჴევალი თჳსი, მისა
მჴევლად.

და შევიდა იაკობ რაქელისა და
შეიყუარა იგი უფროჲს ლიასსა და
ჰმონებდა მას შჳდ წელ_ღა სხუა.

და იხილა ღმერთმან, რამეთუ სძულს ლია. განაღო საშოჲ მისი. ხოლო
რაქელ იყო ბერწ.(დღევანდელი აწმყო ბერწია)

მიუდგა ლია და უშვა იაკობს ძე. და
უწოდა სახელი მისი რუბენ და თქუა: რამეთუ იხილა უფალმან სიმდაბლე
ჩემი და მომცა მე შვილი და აწ
შემიყუაროს მე ქმარმან ჩემმან.(რუბენ-ყოვლის სათავის და არსის ცოდნა)

და მერმე მიუდგა ლია და უშვა ძე
მეორე იაკობს და თქუა: რამეთუ
ისმინა უფალმან ვედრებისა ჩემისა და იხილა, ვითარმედ ვსძულ მე, და
მომცა მე შვილი მეორე. და უწოდა
სახელი მისი სჳმეონ.(სინდისიერება და პატიოსნება)

და მერმე მიუდგა და შვა ძე და თქუა: 

ამიერითგან ჩემდამო იყოს ქმარი ჩემი, რამეთუ უშვენ მას სამ ძე და
უწოდა სახელი მისი ლევი.

და მერმე მიუდგა და შვა ძე და თქუა: აწ უკვე აღუვარო უფალსა ^* და.
უწოდა სახელი მისი იუდა. და დადგა შობისაგან.

პირველია ენა, მერე მამული სადაც განივრცო ამ ენით ცოდნა და რადგან კაცობრიობის დაცემის მერე ისევ აღდგომა მოაქ უფალს მამასთან თან ხმობით, ყოველივე სარწმუნოა, ისევ ენით მამულიდან განივრცობა სული წმინდა.

მამის ხმა პირველი ხმაა!
მეორე ხმა უნდა!
ხო უნდა?
კი უნდა! იტყვის უფალი და ხოს ხოთი პასუხობს.
ორი ხო სიყვარულის ბმითაა კავშირში.

ეს ხმობა და გახმოვნება ისტორიაში წარსულს ბევჯერ ახსოვს:
"რომელი შემდგომად ჩემდა მოვა, რომელი უწინარეს ჩემსა არს":(იოანე ნათლისმცემლის ქადაგება ხალხისადმი)
"მე შენგან მიხმს ნათლის ღება და შენ ჩემდა მოხვალა?"

(იოანე ნათლისმცემლის დასმული კითხვა უფლის მიმართ)
ხო არი პასუხი მამის კითხვაზე.

"ხოხობი"-ს სახითაც ვიცით, რომელიც თბილი სიოთი შეიმოსა,

თბილ წყალში ჩავარდა და განიბანა.
იმ ხოხობის ადგილას თანხმობა დაიდო, თბილი სელით მოსილებმა,

თბილი წყლით განბანილებმა, ქალაქი თბილისი

დაარსეს კაცობრიობის განსა-ბან-ად.

თბილისის დაარსება მომავლის განსაზღვრებაა წარსულში, რადგან აქ, ქალაქ თბილისში მოხდა აწმყოშიც ხოხობი და ბებერახო, ნათლისმცემელთან ნათლის მიღება.

სოფლის შენებას "რა" უნდა?
ერთი კაი ბანი უნდა?
კი უნდა! ვიტყვი მე! ამინ ამ ენით

ნუ ჰგონებთ, ვითარმედ მოვედ
დაჴსნად შჯულისა გინა
წინაწარმეტყუელთა, არა მოვედ
დაჴსნად, არამედ აღსრულებად.

გასმიეს, რამეთუ ითქუა პირველთა
მათ მიმართ: არა კაც-ჰკლა; ხოლო
რომელმან მოკლას, თანამდებ არს
სიკუდილისა.

ხოლო მე გეტყჳ თქუენ, რამეთუ
რომელი განურისხნეს ძმასა თჳსსა
ცუდად, თანამდებ არს საშჯელისა; და რომელმან ჰრქუას ძმასა თჳსსა რაკა, 

რომელ არს საძაგელ, თანამდებ არს იგი კრებულით განსლვად; და
რომელმან ჰრქუას ძმასა თჳსსა ცოფ, თანამდებ არს იგი გეჰენიასა
ცეცხლისასა.

გაიღარა ღარი სათესავად თესლისა, მშვიდობის შენარჩუნებით,

მშვიდად ღარა ბა მომავალის ფიქრით ახალ თაობაზე ღარი-ბა-შვილმა.

გაერთიანდეს სამ-გონი ერთ გონად, დედა ეკლესია, მთავრობა და ერი,

ეკლესიამ ისმინოს ღვთისა, ეკლესიისა ისმინოს მთავრობამ,

ორივეს უსმინოს ერმა და ორივემ ისმინოს ერის.

პარლამენტი ცუდი სიტყვაა მპარავთა შესაკრებელს ნიშნავს!
პოლიტიკოსი ცუდი სიტყვაა და გონება დაცემულს ნიშნავს.
პარტიას პარტია მოყვა ბოროტი განზრახვით პარტიების

დაარსებიდან აქობამდე. თამაში დამთავრდა!!

პარლამენტს ეწოდოს ძმათა შესაკრებელი: "საკრებულო"! და
რომელი განურისხნეს ძმასა თჳსსა
ცუდად, თანამდებ არს საშჯელისა;
და რომელმან ჰრქუას ძმასა თჳსსა
რაკა, რომელ არს საძაგელ,
თანამდებ არს იგი კრებულით
განსლვად; და რომელმან ჰრქუას
ძმასა თჳსსა ცოფ, თანამდებ არს იგი გეჰენიასა ცეცხლისასა.

"და ვითარცა იხილა რაქელ, რამეთუ არა უშვა ძე იაკობს, და ეშურებოდა
რაქელ ლიას, დასა თჳსსა, და ჰრქუა
იაკობს: მეც მე შვილი; უკუეთუ არა, მოვკუდე მე.

განურისხნა იაკობ რაქელს და ჰრქუა: ნუუკუე, ნაცუალი ღმრთისა ვარი მე,

 რომელმან დაგაკლო შენ ნაყოფი
მუცლისა შენისა.

ხოლო რაქელ ჰრქუა იაკობს: აჰა
ეგერა, ბალა, მჴევალი ჩემი შევედ უკუე მისა და მიშუეს მე მუჴლთა 

ჩემთა ზედა და შვილიერ ვიქმნე მეცა
მისგან.

და მისცა მას რაქელ ბალა, მჴევალი თჳსი, ცოლად და შევიდა მისა იაკობ.

და მიუდგა ბალა, მჴევალი რაქელისი, ღა უშვა ძე იაკობს.(ბალა-სიმშვიდე, გაწონასწორება, დაკვირვება, გააზრება)

და თქუა რაქელ: მისაჯა მე ღმერთმან და ისმინა ვედრებისა 

ჩემისა და მომცა მე შვილი. ამისთჳს უწოდა სახელი მისი დაან.

და მერმე მიუდგა ბალა, მჴევალი რაქელისი, და შვა ძე მეორე.

და თქუა რაქელ: შემეწია მე ღმერთი და მივესწორე დასა 

ჩემსა და უწოდა სახელი მისი ლეფთალემ.

და ვითარცა იხილა ლია, რამეთუ დადგა შობისაგან, 

მოიყუანა ზელფა, მჴევალი თჳსი, და მისცა იგი იაკობს 

ცოლად და შევიდა მისა მიმართ იაკობ.

და მიუდგა ზელფა, მჴევალი ლიასი,
და უშვა იაკობს ძე.

და თქუა: კეთილ და ბედნიერ, და
უწოდა სახელი მის გაად.

და მერმე მიუდგა ზელფა, მჴევალი
ლიასი, და შვა ძე მეორე.

და თქუა ლია: ნეტარ ვარ მე, რამეთუ მნატრიდენ მე დედანი. 

და უწოდა
სახელი მისი ასერ.

რომელსა უნდოდეს მშვიდობა შეეძინოს საკრებულოს და რომელსა

უნდოდეს შფოთ, განიდევნოს.

ყავთ აწ ნაყოფი სინანულისა! წყალობა მნებავს და არა მსხვერპლი!

რანდაგონ იბერიონი, ძე ჰიპერიონისა