ზებანზე წარდგომისას არ წარმოისახება არც აღმოსავლეთი, არც დასავლეთი, არც ჩრდილოეთი არც სამხრეთი, არამედ ამ დროს ლოცვა გარემოცვითია და ქვია სამყაროსეული.

გარე შეუცველი ღმერთი სრულად მოგიცავს შენ. ლოცვა და ვედრება აღარაა საჭირო იმ გაგებით, რომ ღმერთს მისწვდე, არამედ ჩაწვდომილია იგი შენს სულსა და სული წმინდა აღავსებს შენ და ღმერთი შენი პირით ელაპარაკება თავის თავს, რაც შენ გზაში უნდა აღსრულდეს. თუკი შვილი ხარ სულიერი წინასწარმეტყველისა, მხოლოდ მას შეუძლია მოგანიჭოს ეს მადლი.

 
ასეთ მლოცველს იესოს აზნაური ქვია და ჭეშმარიტად გაიგებს როგორც ღმერთისაგან განთავისუფლებული.

ახლა კი დღეს, როდესაც ეს წერილი იწერება, მთელი გარემო "ჭყონდიდისა" მოცულია გალაქტიკური ედემური ნისლით.

მე, მუშაკი მიწისა, ანუ მიწადმოქმედი, ვზივარ და ვიქმნი ნეშტსა სიტყვისასა, ანუ ვწერ და სახელი ჩემი, რომელიც უწყი მე მშობელთაგან ნელნელა მშორდება მე და ემზადება ჩემი ჭურჭელი ახალი ღვთაებრივი სახელის მისაღებად.

მე, ვახტანგ გელენიძე, გელენიძეთა შტოს შთამომავალი მადლობას ვუძღვნი ღმერთს, რომ მიბოძა ჭეშმარიტი სამოქალაქო და ღვთაებრივი კანონით წმინდა მიწის ის ნაკვეთი, რომელსაც ერთერთი დიდი მსახურებისას ისტორიაში "დავით აღმაშენებელი" და"გიორგი ჭყონდიდელი" აღასრულებდნენ და ვინაიდან არამარტო მკვიდრი არამედ ძლევამოსილი ქართული მედიცინის ჭა ბუკისა ზებანიდან გეტყვი საქართველოვ შენ: თვალუწვდენელი სიყვარულით მიყვარხარ მე შენ ჩემო საქართველო, ჩემო დედა სამშობლო, დედის ძუძუსავით ტკბილო და მამას მარჯვენასავით მართალო. ვაღიარებ რა შენს სიყვარულსა, მარადიულ მლოცველად შენი სიკეთისათვის აღვენთები მე.

ჩემი გული ზარივით რეკს და ვეღარ გამიგია ლა ზარემ გამიტაცა თუ ლა ზარემ მომიცვა მე.

რანდაგონი იბერიონი.