ამათ იტყს უფალი: გზათაებრ წარმართთასა ნუ ისწავებთ და სასწაულთაგან ცისათა ნუ გეშინისყე, რამეთუ ეშიშვიან იგინი პირისაგან მათისა, რამეთუ სასჯელნი წარმართანი ამაოება ძელ არს მოკუეთილი მაღნარით, ქმნილი ხუროსა. და გამონადნობი ვერცხლითა და ოქროთა შემკულნი არიან, კუერითა და სამსჭულებითა განამაგრნეს იგინი და არა შეიძრნენ (ვერცხლი წახნაგებული არს, არა ვიდოდის. ვერცხლი დასხმული არს თარშით, მოვიდა ოქრო ოფაზისა). და ოქრომჭედელთა ელი, საქმე ელოანთა ყოველნი აკინთსა და პორფირსა შეჰმოსენ მათ აღხუმით აღიხუნიან იგინი, რამეთუ ვერ ვლენედ. ნუ გეშინინყე მათგან, რამეთუ ბოროტი ვერ ქმნან, და კეთილი არა არს მათ შორის.

ვერცა ცასა ედვენ და ვერცა ქუეყანასა თვალსაწიერობენ. ცეცხლისა ძალნი გამოსჭამენ მათ, გამოდნობილნი ყალიბის ტყვენი არიან და სახეს მაყალიბებელით იძენენ.

არცა ჭაობს განასხვავებენ წკრიალა წყაროსაგან და არა სწყურიათ, და ვერცა წყურიელს შეისმენენ.

ენით რომ ვუთხრა ბანისა, განით რა ვზომე - ვერ აღივავენ დონიანია თუ არა ენა. ენას ვერ იბრუნებენ პირში და ვინ დააწანწალებს ვერ იგრძნობენ, ზენით არ არიან და მითადმო.

ეე! შესძარებით და თან ინ-ახე, რა არარაობითაა სავსე. თვალწინ ალამი რომ გარდაკვეცო, გარდამკვეცის გარდა ვერავინ გაიგებს. შხამსავსეს თავი დამალულით ჰგონებენ, ხოლო ჟანგიანი რკინის ჯაჭვით დაბმულები ოქროპირობენ ვითომ.

არა მოსტყუვდეთ! არასდროს სმენიათ რაცა მითქვამსა სმენად და არაცა რაიმეს გამოსიტყვავენ.

შენ, ჩემო შვილო, აღმომკითხველო ჩემო მთით, მშვიდად იყავი, მათ ჩამომსხმელთ ბრძენთ კოდალა გავუგზავნე, იქნებ მატლი ამოუღოს თავიდან, სანამ სამარეში მატლი შაშჭამდეთ.

ვინ არს ვითარ შენ, უფალო? გეძღვნეს ვარდი და ია, დიდ ხარ შენ და დიდ არს სახელი შენი ძალითა და მრავალძალითა!

რბალი ერთი გუდა მოყრილი ცხრა ნაგუდალით ვამრავლენ და რაცა დაცხრეს სიმით მდიდრე, გუდამოყრილი ყანით - ბეღელით ვავსე სიმდიდრე.

ეს წერილი მტრედს ვატანე, ყვავილობის ჟამში აყვავდეს და როგორც მეკობრე იტყოდეს - ყვავი დაჯდეს საყვავეს.

ვის არა ეშინოდეს შენდა, მეფეო წარმართთაო!? რამეთუ შენნი არიან, რამეთუ ყოველთა შორის ბრძენთა წარმართთასა და ყოველთა შორის მეუფეთა მათთა ვინ არს ვითარ შენ, უფალო?

ლოდი ლოდზე დავდე, მერმე ლოდი ლოდებთან შევრგე, განით ვზომე, ბანით ავრგე, ვაშენე - არ ვასხვისე, ჭირსა შიგან გამაგრება ქვითკირისა სახით ვმტკიცე. მეფეო წარმართთაო! გელოდები მოლ-ოდითა, ლოდი მოვსენ, ლოდინებით გელი მთითა.

რამეთუ ერთგზის აღეგზნენ და მოუძლურდენ გულნი ამაოთანი. ძელი არს ვერცხლგამოჭედილი თარშით მოღებული და ოქრო ოფაზით ქმნული ხუროსა და ელთა ოქრომჭედელისათა იაკინთე, და ძოწეული სამოსლად მათა ქმნული ბრძენთა.

ხოლო უფალი ღმერთი ჩუენი ჭეშმარიტ არს, ღმერთი ცხოველი და მეუფე საუკუნო. გულისწყრომითა მისითა შეიძრას ქუეყანა და არა ყონ წარმართთა რისხვა მისი. ესრეთ არქუთ მათ: რომელთა ჯერ მოიპარეს, მერე გამოადნეს, მერე გამობეჭდეს, დანიშვნებითა და ღლარჭვით დაამრგუალეს მიწონებით აწ-ონით და გამოწ-ონით საყდრისისათი ოონებით.

ესრეთ არქუთ მათ: ღმერთთა, რომელთა ცაი და ქუეყანაი არ შეექმნეს, წარწყმდედ ქუეყანისაგან და ქუეშე კერძოსაგან ცისა ამის.

ჩურჩნა - ჩურჩნით მეტყველნო, დამალეთ თავები და მე ვერა ვიცნა სამალავი თქუენი? ამოიყარენით სამალავებიდან ბორკილნი თქუენნი, მკაცრით განვატყავე მკალავნი მისაჩუმათებელთა თქუენთა.

იბერიონთა სახლმა ისმინოს: დებმა და ძმებმა ერთმანეთს აუწყონ, მამებმა შვილებს და შვილებმა შვილთა-შვილებს გადასცენ - უფალმან შექმნა ცა და ქუეყანა ძალისა მიერ თსისა და

არმართა მკდროანი სიბრძნისა მიერ მისისა, და ცნობისა მიერ

თსისა გარდაართხა ცა.

და მისა მის მოცემისა მისისათა სიმრავლე წყლისა ცისა შორის, და აღმოიყვანნა ღრუბელნი დასასულით ქუეყანისათ, ელვანი წმად  ქმნნა და გამოიყვანნა ქარნი და ნათელი საუნჯეთაგან მათთა.

განასულელნა ყოველნი კაცნი მეცნიერებისაგან, სირცხლეულ იქმნა ყოველი ოქროსმჭედელი წახნაგებულთა თსთა ზედა, რამეთუ ცილი იგი გამოადვნეს. არა არს სული მათ თანა.

ამაონი არიან საქმენი ნამღერნი. ჟამსა შინა მოხილვისა მათისასა წარწყმდენ.

არა არს ესე ნაწილი იაკობისი, რამეთუ შემოქმედისა ყოველთასა თთ არს ნაწილ მისსა და  ისრაილ კუერთხ მკდრობისა მისისა. უფალ ძალთა არს სახელი მისი. შეიცანთ და მიჰყევით გზად დაფენილ სიყვარულსა მისსა, ძალისაში განიბანეთ და მრავალძალს ესტუმრენითა, სულ ფრენა-ფრენითა.

შეკრიბე გარეშით გუამები, დამკდრებულო რჩეულთა შორის, რამეთუ ამათ იტყს უფალი: აჰა, მე უსაფრთეებ 

დამკდრებულთა ქუეყანისა ამისთა ჭირისა მიერ, და ვაჭირვო მათ, რათა იპოოს. ვაება შემუსრვასა შენსა ზედა, სალმობიერ არს წყლული შენი.

მეცა ვთქუ: ნანდლვე ესე არს წყლულება ჩემი. მეწია მე კარავი ჩემი, საარებულ იქმნა, წარწყმდა და ყოველნი ეზონი ჩემნი განირღუეს.  ძენი ჩემნი და ცხოვარნი ჩემნი არა არიან. არა არს მერმე ადგილი კარვისა ჩემისა, ადგილი ეზოთა ჩემთა, რამეთუ მწყემსთა იუცნობოეს და უფალი არ გამოიძიეს. ამისთვის არა გულისხმა-ყო ყოველმან სამწყსომან და განიბნიბეს. მეცა ვტირი და წყალთა და ხევთა პირებთან ვიცრემლები: უფალო, მომისენე მე და მომხედე მე და უბრალო-მყავ მე მდევართა ჩემთაგან. ნუ სულგრძელებისა შენისადმი დამმარხავ მე.

ცან, ვითარ მოვიღე შენ ძლით ყუედრება უგულებელსმყოფელთაგან სიტყვათა შენთასა, მოასრულეს იგინი. და იყავნ სიტყუა შენი ჩემდა ნუგეშინის-საცემელ და სიხარულ გულისა ჩემისა, რამეთუ ზედწოდებულ არს სახელი შენი ჩემ ზედა, უფალო ყოვლისა მპყრობელო.

არა დავჯდე შესაკრებელსა შორის მათ თანა, იმღერიედ რა, არამედ ვიშიშვოდე პირისაგან ელისა შენისა. მარტოვებით ვჯდე, რამეთუ სიმწარითა აღვივსე.

რასათს შემაწუხებელნი ჩემნი მჯობენ? წყლულება ჩემი მტკიცე არს, ვინა განვიკურნო? ქმნილ იქმნა ჩემდა, ვითარცა წყალი ცრუ, არმქონებელი რწმენისა.

ამისთს ამათ იტყს უფალი: უკუეთუ მოაქციო, და კუალად-გაგო შენ, წინაშე პირსა ჩემსა დასდგე. და გამო-თუ-იყვანო პატიოსანი უღირსისაგან, ვითარცა პირი ჩემი იყო, და მოაქციონ მათ შენდა, და შენ არა მოაქციო მათდამი?

და მიგცე შენ ერსა ამას, ვითარცა ზღუდე რვალისა მაგარი და გბრძოდიან შენ და ვერ უძლებდნენ შენდამი მით, რამეთუ შენ თანა ვარ ცხოვნებად შენდა - თქუა უფალმან. და განრინებად შენდა ელისაგან ბოროტისა და გისნა მე შენ ელისაგან სიყმილთასა - იტყს უფალი ღმერთი ისრალისა.