განიყოფების ვიდრე-მე ქვაჲცა ქვისა-გან ძალითა, რაჲთა-მე და რამეთუ მაღნანტი ქვაჲ კიდე საგონებელ არს გამოსრულად სხუათა ქვათა ბუნებისა და ძლისა-გან, რამეთუ საჩინოდ მიიზიდავს თჳსდა-მიმართ და პყრობითა რკინისაჲთა, ვითარ საზრდელ თჳსა ყოფად მგულებელი მისი, და არა მხოლოდ ერთსა-ზედა რკინასა მჩუენებელი ამის მოქმედად, არამედ სხჳსა-მიერ მპყრობელად სხჳსა და ერთბამად მიცემად ქონებულთა ყოველთა ძალისა თჳსისა: იპყრობების უკუჱ რკინაჲ რკინისა-მიერ, რაჟამს მაღნანტისა-მიერ თჳთ იპყრობებოდის. 

დაბადებიდან შევიძინე უამრავი ჩვევა, რომლებსაც ერთი მეორეს ვუნაცვლებდი საჭიროების დროს. ყველა ჩვევას თავისი სახე და სახიდან გამომდინარე საქციელი გააჩნია, როგორც ფიზიკური მოქმედება, ასევე მეტყველების ფორმა. 

ყოველი ჩვევა საქციელით გამოვლენილი, ერთგვარი ნიღაბია სულზე მორგებული, საკუთარი ჭეშმარიტი არსის და ყოველი მოქმედების მიზეზის არ მცოდნეს, შეძენილ ჩვევებს აღვიქვავდი როგორც საკუთრ განუყოფელ თვისებებს. სული განიცდის ამ ვნებათა მორევის ტყვეობას.

კაცად-კაცადი განიცადების თჳსისაგან გულის  თქუმისა, მიიზიდვის და იიძულების. და მერმე გულის თქუმაჲ იგი მიუდგის და შვის ცოდვაჲ და  ცოდვაჲ იგი სრულ იქმნის და გამოშვის სიკუდილი.

ნუ სცთებით, ძმანო ჩემნო საყუარელნო! 

ყოველივე მოცემული კეთილი და ყოველი ნიჭი სრული ზეგარდამოსრული არს მამისაგან ნათლისაჲსა, რომლისა თანა არა  არს ცვალება, გინა თუ ქცევისა  აჩრდილის შეცოდება. 

"გულის თქუმისა" - ყოველი მოქმედების მიზეზი, გონებაში დაბადებული აზრია. ბევრჯერ მითქვია საკუთარი საქციელიდან გამომდინარე, როცა სხვას არ მოწონებია და საყვედური მიმიღია: მე ასეთი ვარ, ეს მე ვარ და რა ვქნა. ასევე იგივე ტექსტი ადრე ნათქვამი საქციელის საპირისპირო საქციელზეც, მაგრამ არც ერთხელ დავფიქრებულვარ და რადგან არ დავფიქრებულვარ, არ შემიმჩნევია, როგორ ვიცვლები და ამ ცვალებადობის განცდისას -  ვინ ვარ, სინამდვილეში როგორი ვარ, რა არის ჭეშმარიტად ჩემი და რა შეძენილი...

აზრს უამრავი მიზეზი ბადებს, ეს გარეგანი იქნება თუ შინაგანი, ისინი ერთმანეთისგან საპირისპიროდ განსხვავდებიან, ბადებენ როგორც კეთილ ფიქრებს, ასევე ცუდს, რომლებსაც ცალკე მიზეზები გააჩნიათ. ცვალებადი ფიქრის გამოვლინებას მოქმედებით და მეტყველებით - ორგულობა ჰქვია სახარებაში.  

რომელი-იგი ორგულობდეს, მსგავს არს იგი ღელვასა ზღჳსასა, ქარითა აღძრულსა და მიმოტაცებულსა. ნუ უკუე ჰგონებნ კაცი იგი, ვითარმედ მო-რაჲმე-იღოს უფლისაგან. კაცი ორგული დაუდგრომელ არს ყოველთა გზათა მისთა. 

ადამიანის ყველა ორგანოს და სხეულის ნაწილებს, რომლებსაც სული დამორჩილების მაგივრად იქით ემორჩილება, გააჩნიათ თავიანთი მოთხოვნები. 

და ვხედავ სხუასა შჯულსა ასოთა შინა ჩემთა, რომელნი წინა-განეწყობვიან შჯულსა მას გონებისა ჩემისასა და წარმტყუენავს მე შჯულითა მით ცოდვისაჲთა, რომელ-იგი არს ასოთა შინა ჩემთა. 

უბადრუკი მე ესე კაცი! ვინ მიჴსნეს მე ჴორცთა ამათგან სიკუდილისათა? 

როგორც საკუთარი არსის, ასევე სულიერი და ფიზიკური სამყაროს შესამეცნებლად, ღმერთმა მოგვცა გონება, რითაც ყველაფერს აანალიზებს სული.