სიყვარულითა ვარ მმოსებითით მოსილი, მოსიცოცხლდეს გზა - აენთ-ენით! მწუხარებებმა ჩაინავარდეს ყარყატის თანავარსკულავედთან ერთად. მზე ცის სფინქსითაა სამხრეთითი და შარავანდედითაა ზე მოსვა გონ-მოსევდილი ლოცვით.

დუმილი ჩქამის ქორწილში დათვრა, დაესადგურა ვაკხების ჩურჩულს და ჩაბუტბუტებით დაკარგა სახე.

მე ბავშვობაში აფრენილ ფიქრებს, ჩემს კაცობაში აფრა შევაბი, ახლაღა მომცა მე საჭე გემის - ღმერთმა რომ საჭე-ნებელად შეჰქმნა.

ბეთარგოთი ვარ ბე-თარგითი, არგო ჩენილად ან-ძითი, ბორ-კილითით კავით კავდა კავკასიონ-ზე.

მთა წმიდითით შუქურითა ვარ შუქ-ურითით, მთიებითა ვარ ურანითით.

იკურთხოს წკრიალით, ზარები განხმდნენ, დასაწყისდება ყურთა სმენანი, თვალს აიხელენ ერნი - ენანით.

მოვეფინები თბილი სიოთი, თბილი-სელითი სამოსლიანი.

ალიონია შენი ჩინება, იალომია შემოსვლა შენი, ასე მეძახდა ცისკრება ენით, ვარ ლაზარითა და მშვ-ენით,

დღ-ენით, გ-ენით მოიცასე ჩინდეს მზერით.

გამოგიანდერძეთ სამჭედლო სიტყუის, დაგანამინეთ ენა მეტყუელი, აციალდება ნაკაწრი კლდეზე, კიდებულია ბანი მკითხველის.

ძუელი ქაღალდივით დავჭმუჭნე სიცრუე და ბუ-ხარებად ცეცხლად მივეცი, ბეწვის იდებთან თაღნი ავღმართნე, ცისიერია ღანით ჩინება - არ დაიდარდებ თუ მისით ივლი.

ილი - ილი დაილითდი, დივლი - დარით - დარო, მიყვარხარ და მენატრები კალმით მოხატულო სამყაროვ, ჩემმა თუალმა შემოგხაზა, გულმა გიგრძნო ფეთქვით, დაუსრულებლად ცოცხლობდე ენა - სულით და სულ - ენით. მინდა, რომ მინდა კვლავ ფრთებით ჩენა, იო-ანება იოს-ება-რა, ეს ჩემი მიწა - ჩემს ფრთებს ეფარა, სიოს ებარა, ებერს ემოსა, მოსეს ეფერა - რაც შეგვეფერა.

ვარსკულავებითა ვარ მოჭედილი, სხივებითა ვარ აფრენილი, სიტყუით განვზომე გზები შენით მავალითთა და ვაზით მოვფინე სამოსელი ნაქარგებით.

მინდა განიწმინდო, სამშობლოვ - რწმენით, ამაღლდე სიყვარულითა და დამშვენიერდე იმედის ფენით.

ტოროლითა ვარ მზესთან შიკრიკით, იღება ცები, იღება სიტყუა ენით, ჩენითა და ფრენით.

მართი ალითია მართ-ალთა ჩენა, მოლომდეს ჩენილი გულით, ამეფდეს დრო, მოვიდეს მეფე-ლომი, დალაგეს ხელით მწიფით ელმწიფება.

მოვირუდუნებ ფერებით მალით, ერი ერაში შევარწიე და შევაღწიე ახალ ერაში ჩემი ერით, ბერითა და დალალ მშვენიერნით.

ვინაც ვიცანი -  იმანაც გიცნოს, გახსენებაა მონავარდება, ჩაგეხუტეთ და ხელი არა მკრათ, ბოლო წამია ჩამოსაწური, ამოწურვით არის აღსარება, მიწურვილ იქმნა ზაფხული, კავკასიონში ზარები ისმა.

დავადგი თბილისს მე გამარჯვების გრგნი ციდან, აღდგომის მთვარით გავანათე ყველა ბილიკი, ერმისა კუერთხით ვზომე სიმდიდრე. აღსასწაულდითა და აღივსენით, თავიც იხსენით და მეც გამიხსენეთ სავალი გზებით ჭირანოს ციდან ცორანოს ცამდე, იდუმალებით გეჩურჩულები - შენ, აფროდიტის ცისთვის შობილო გაცისკრავებავ. გელი-მელითი არ დაგვავიწყდეს, როცა მელტარო ახალ-კაბითი ახალ-უხები სხივით შემოვა.

მხოლოდ მზე არის წილხდრთა წილით ძე-რითაა და ქორ-წილით მზე-რით, მზითევითა და მზენათენებით. კოჭი-მელანის ძაფით დავართე მე საიდუმლო კოჭიმელური. ან-დონ ცა ქართ-ველს თავისუფლებით, საგალობელის გუმბათი დღისა და ვარსკვლავებში მიაბიჯებდეს - მარადიულად მი-სით და მზით-ვარ.

კოჭი მელამ გაისწორა - კუდით დაიფარა მზე-რა.

დონითა ვარ ცის კაბა-დონით და ენითა ვარ არიასი, არე-მარიასი რიხით გარე-ხითი, ცის მშლდითა ვარ ჭიმჭიმელის ცის მემიზნე სამი-ზნით.

მახსოვს მოკლე მალით გრძელი შემოტარება, ტარი - ელიასია, წინ-გნება ნაკალმელია. ტარიელია სისავსით, ცარიელია სისრულით, საჭურჭლე აღვსებულია, იზიდეთ მისგან მზისაკენ.

შამბი ალითაა ნათივარი, შამბალის ქამ-არითია, ედვა ქამრითი და ქამარითაა წარდგომა შარავანდოსანი.

შარავანდი დია-დია, თუკი ღმერთის ელით თავსა-დია, ვენა-ია კიმ-კიმელით ზე-ვსილია მზის თვალითა. აია აიეტით მომთაბარდეს, მეფე-რება ჩემი ენა, მეფე-რება ჩემი ერი, მეფე-რა გული, მეფე-რა სული, მეფე - ენითაა მეს ფენა ჩემი.

იარე მზით და მთოვარით, გასნილი დღით და გასნილი ღამით, აწიკწიკებულ მარ-სით-ხით ერო ჩემო, მარად ჩემო მჩენო, მოვიაროთ ერით ახლით, ა-მირანდვით ვსახე ხე.

ზენითა ვარ ბეთ-ზარითი დროში დროშით მავალ-რბენით, მრავალთა ენით, ქართულითია, ქარ-ულითია ქართა ველება, აფრა აიზიდა აფრა-სიონით, აფრა წარეზიდა არგოს, მიზნისაკენაა სავალი გეზი.

ხარებით ვწერე დეზით

და ლომი ვსახიერდი!

მიმოვფინე მეფის მზე-რა!

მეფეს კენჭი ჭილის უბეს შეემალა,

უცა-ბედად ვერვინ იცნოს -

მოგეპარათ კენჭა ბერი.