კამბეჩოვნელი გიორგისა ზაქიჭამიათა მემკვიდრისა

ჟამი შავ ცხენს მიაჭენებდა, ოდეს მე უფლის ერის შვილი, ბორბალთა ხრჭენით გამოცდილი, ბერძუენით არმათიონელი, ლომის ნიშნის თვეში შემოვბრუნდი პირით ქიზიყისკენ, ხოლო რაჟამს ვცისკრდი აღმოსავალად, აღმოსავლეთიდან გამოკრთომილმა სხივმა მზისამან "აჩინა ნიში აილებისა შუბლსა ჩემსა, შორის ორთა თუალთა ჩემსა". (2 სჯული, 14-1)

უფალმა ღმერთმა ჩუენმა, ვისგან ნაშობ ვვართ, რათა განიკვირთ ყე, აგვითვალსაწიერდა ბაგით მდევნელი ჩუენი, განა არა გახსომათ განმარტება წინაპართაგან სიტყუისა დანიშვნით შობა, მამა-პაპათა ღმერთმა სთქუა: შობა უკვე არს არსებისაგან მშობელისა შობა შობილისა და არსებით მსგავსისა და თანასწორისა და ბუნებით თანაზიარისა და თანამოსახელისა თვისისა მიზეზისა. ესე იგი არს მოგობაი.

საჩუქრად ღმრთისაგან - ოქროს საწმსის მიმღებო ერო, ენით აღმდგარო და ჭირგამოვლილო ერო, გახსოვდეს ღმერთი მამა-პაპათა შენთა, რამეთუ ერი ეგე წმინდა ხარ უფლისა ღმრთისა შენისა და შენ გამოგირჩია უფალმან ღმერთმან შენმან, რათა იყო მისა ერ საზეპურო ყოველთა შორის ნათესავთა, რომელნი არიან გარემოს შენსა.