და იყო ერთსა დღესა, მოდღევებასა უფლისა, დიდად დიადი დღისა, აღმოჩენასა ჩემსა გულში ნათლისასა, განცვიფრებასა მივეცი გზა, და მარტო როდენ-უწყა ჩენილიყო, განკრება ვადევნე, დარდა სწრაფისა-თანა ღიმილმართება უწინარესი.

რა მემართება, უფალო ჩემმან და რატომ ვიოტირდი მიმომშვენებით ჩემგან?!

ჰბრძანა ჰბრძენებამან იესოსა: გამოვედ შენ ბაგისაგან ჩემისა, ნადირსა-ზედა შვებით თანდევნილი და აჰა თავისუფლება!

ვუპასუხე: არა ვუწყი მე რა ვჰქნა, გარდა სადიდებელისა შენისა, რომელმან სიხარულსა შინა ცრემლი მასწავლა და განკვირვება წინაშე შენსა, რამეთუ ვიტირე ბევრად. ცრემლი - ცრემლს მიეთავსა, მერე ისევ ცრემლები - ცრემლებს მიერწყა და გუბედ იქცა, მერმე თავი ვიხილე შიგან გუბესა, დაუოკებლად შევძრწუნდი, ვიხილე რა მთისა ძირსა განჭაბუკება ჩემი, ხოლო ანარბენსა გუერდისა მთისა წვერისა ზედა, ჭისაგან მთისძირისაგან ვჰბერდი. ვერცნობება ჩემი, ქვედან ზე და ზედან ქვემო შორისებაში განწვალდა. მერე კი ვდარდი და აღმოვსთქვი: მეჩვენება თუ - მსწრობლი ხილვა ვიხილე შენგან მალიად, მართალი განგებისა შენისა?!

მართლიად გულისხმობ, მომაჰამბა უფალმა:

შენ სიცოცხლის ხისგან გ-თაღე, მერმე - ცალ ედემის თიხისაგან გ-ძერწე, გ-იორ-გ სახე, მარილი გ-იქმენ, ამარეში გ-ცადე, იქვეგან გ-რწყე, მერმე გაზრდა გ-აცადე, შენ გ-ანიცადე, მე გ-აკურთხე, გ-აიხარე და გ-აიარე.

რათადმო ეგრე მისხი ნაზ-არეში მოჩუხჩუხე მოტკბო არე, ვიმსახურე შენთვის მონამ, მიმიღე და გამახარე.

დიადით წარმომაჩინა  გარემომცველმა ჩემმაო, ახლა კი დამიდარდება ნამცეცად ქცეულს პურია, ღვინის წვეთს ჩავეხუტები, უფალს ვუპყარი ყურია, ისრაელს ჩავეხუტე და დამითბო ბაგე-ყურია.

განკირდი განვრცობითადმო ანათებს თურმე ნათლია, მე შენ მიყვარხარ უფალო, აქ მართელად, გუშინ გულშიგან სისრულით, ხვალე ყოველმხრივ, ზეგ ვრცობით, თან დავაყოლებ, მე გელვით შემოგკარე შენ ძმობა, როცა მასწავე ერთად ვთქვათ დიდი-მამობა მამისა.

გიორგი იონთა ჰიპერიონი